| 
Kliknij w salę, którą chcesz zobaczyć
Leon Tarasewicz jest jednym z najważniejszych współczesnych
malarzy polskich. Był autorem realizacji w Polskim Pawilonie na 49.
Biennale Sztuki Współczesnej w Wenecji w 2001 roku. Wystawa, którą artysta
przygotował dla Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski jest kontynuacją
weneckiego projektu, a jednocześnie dalszym krokiem w poszukiwaniach
malarskich Tarasewicza. Ekspozycja obejmuje 5 instalacji malarskich,
które artysta wpisuje w konkretną przestrzeń galerii, nadając jej nowy
charakter.
Nie będzie to instalacja, lecz miejsce, które jest obrazem - pisze
krytyk sztuki Kim Levin - Obraz w prawdziwej przestrzeni. Traktuje on
ściany, podłogę, drewniane platformy i rusztowania jako swoisty blejtram
dla tego ogromnego, rozszerzającego się w otoczenie obrazu w przestrzeni
architektonicznej.
 |
 |
Akcja malarska Leona Tarasewicza na Plaza Real w Barcelonie
w ramach projektu "Polacos. Nowa sztuka z Polski", 2002 |
Akcja malarska Leona Tarasewicza na Plaza Real w Barcelonie
w ramach projektu "Polacos. Nowa sztuka z Polski", 2002
Instalacje Tarasewicza pozwalają widzowi wgłębić się w strukturę obrazu,
umożliwiają kontakt z dziełem i szczególne przeżycie koloru i przestrzeni.
Artysta doprowadza do bezpośredniej konfrontacji widza z malarstwem,
które wychodzi poza przyjęte schematy i ramy, tworząc nowe przestrzenie.
Tarasewicz napisał kiedyś: Moim marzeniem jest, by obrazy przejęły
kontrolę nad odbiorcą w taki sposób, by jego otoczenie przestawało istnieć,
wtedy obraz, nieograniczony żadnymi ramami, mógłby się bez przeszkód
rozrastać, wciągając odbiorcę.
Leon Tarasewicz - instalacja
W pierwszej sali Tarasewicz tworzy
obraz wprost na podłodze. Używa betonu barwionego pigmentami w 3 podstawowych
kolorach: czerwonym, żółtym i niebieskim, który wylewa na drewnianej,
wielopoziomowej konstrukcji. Umieszczone pośrodku instalacji 3 pomarańczowe
betoniarki, w których zastygł zabarwiony beton, odsłaniają proces powstawania
dzieła.
W kolejnym wnętrzu obrazy w intensywnych
kolorach czerwieni, żółci i błękitu prezentowane są poziomo, na metalowych
konstrukcjach. Ten sposób eksponowania daje widzowi nową formę kontaktu
z obrazem oderwanym od ściany i podłogi.
W trzeciej sali zbudowana jest konstrukcja
obiegająca całe wnętrze. Jest to wysokie rusztowanie z pomostem, po
którym widz może chodzić oglądając obraz umieszczony wysoko wzdłuż ściany.
Artysta również w tej instalacji używa intensywnych kolorów błękitu
i żółci, które, mieszając się, dają zieleń.
W kontraście do tej instalacji, która otacza widza,
w następnym wnętrzu cała uwaga skupiona jest w centrum. Po środku sali
umieszczony jest czerwony monumentalny sześcian.
Wystawę zamyka pomarańczowy tunel,
biegnący przez korytarz do wieży. Tunel doprowadza widza do okna, które
rozświetla wąską, kolorową przestrzeń.
Dotychczas jego dzieło było pejzażem, lecz nie miało
żadnego połączenia z otoczeniem. Teraz może się stać pejzażem absolutnym,
pewnym jego wyobrażeniem.
|
