RE-DIRECTING: EAST. Conversations # 1
Anna Ilchenko oraz Andrey Shental 

5 czerwca 2013, środa, godz. 18.00, Budynek Laboratorium CSW

RE-DIRECTING: EAST. Conversations # 1:
Anna Ilchenko & Andrey Shental from CSW TV.

Prezentacja skupi się na znaczących zmianach, jakie nastąpiły w początku lat 90-tych, takich jak ukształtowanie się sił wolnego rynku ("terapia szokowa"), zbudowanie nowych ram instytucjonalnych oraz systemu edukacji artystycznej, który starał by się włączyć artystów rosyjskich w globalną sieć sztuki. W tym kontekście zachodzi potrzeba wyznaczenia granicy między sztuką epoki Jelcyna (1991-1999), a sztuką epoki Putina (1999 – do czasów obecnych) oraz zakwestionowania tak zwanego pojęcia "syndromu post-radzieckiego" – traumatycznego oraz długotrwałego procesu przechodzenia od państwa komunistycznego do utworzenia społeczeństwa neoliberalnego.

W latach 2011-2012 liczne protesty przeciwko oszustwom wyborczym, wyznaczyły koniec przemiany post-radzieckiej oraz wyłonienie się nowej świadomości politycznej. Wspierany przez "klasę kreatywną" ruch protestacyjny, stymulował przewartościowanie roli jaką w społeczeństwie rosyjskim pełni sztuka: historycy sztuki nawoływali do od-artystycznienia protestów politycznych; artyści reagowali na nie w sposób różnorodny; kuratorzy stali się "towarzyszami broni", a grupy "artywistów" prowadziły działania na granicy sztuki i polityki. Tak więc rosyjskie środowisko artystyczne, podjęło próbę rekonfiguracji produkcji kulturowej, dostosowując się do współczesnej sytuacji społecznej i politycznej.

Drugim tematem poruszanym podczas prezentacji, będzie zagadnienie komplikacji w edukacji artystycznej w Rosji, omówienie różnic pomiędzy Instytutem Sztuki Współczesnej (neo-formalizm) oraz Szkołą Rodczenki (sztuka socjo-polityczna). Jednocześnie, komercjalizacja oraz neoliberyzacja systemu akademickiego spowodowały wytworzenie się alternatywnych metod edukacji (oraz upolitycznienia), które wyłoniły się jako formy krytyki tego stanu.

Zmagania z samookreśleniem, które stały się widoczne będąc częścią szerszego ruchu protestacyjnego, od tamtej pory wykształciły nowe formy działań i wymagają osobnej dyskusji. Młodzi feministyczni artyści oraz kuratorzy zostali w końcu wysłuchani, w związku ze skandalami medialnymi, zaś post-kolonialna sztuka zyskała wsparcie akademickie oraz instytucjonalne, podczas gdy brak należytych studiów LGBT oraz queer były wstecznie budowany na podstawie fikcyjnego, ponownego upolitycznienia pewnych artystów z lat 90-tych.Ta tendencja wyrażałaby się, oraz byłaby kwestionowana w odniesieniu do bardziej ogólnej walki o "sprawiedliwość społeczną".